ظهور زندگی صنعتی و در پی آن رشد روزافزون بحران‌های زیست‌محیطی، موجب شد تا برخی از طرفداران طبیعت برای متوقف کردن این حرکت طبیعت‌سوز شروع به فعّالیت نمایند و از آنجایی که ادیان ابراهیمی جایگاه ویژه‌ای برای انسان قائل هستند، مورد اتهام قرار گرفتند؛ به همین سبب دانشمندان این ادیان نیز برای پاسخ به این شبهه دست به کار شدند و در پی اثبات شأن اخلاقی مستقل از انسان، برای محیط زیست برآمدند.

در این مقاله تلاش شد، مسئله‌ی شأن اخلاقی از نگاه اسلام و مسیحیت با رویکرد تطبیقی مورد بررسی قرار بگیرد. ابتدا شأن اخلاقی به ویژگی‌هایی در یک موجود که موجب رفتار اخلاقی انسان با آن موجود شده و برای انسان مسئولیت‌آفرینی می‌کند؛ تعریف شد و در ادامه دیدگاه‌هایی که برای اثبات شأن اخلاقی مستقل، توسط اندیشمندان و منابع دینی در هر دو دین مطرح شده بود، مورد بررسی و نقد قرار گرفت و نتیجه آن شد که محیط زیست و اجزای آن نمی‌توانند شأن اخلاقی مستقل از انسان داشته باشند؛ زیرا شعور، قدرت تعقل، معرفت، اراده و قدرت اختیار از ملاک‌های شأن اخلاقی مستقل محسوب می‌شوند که سایر موجودات غیر انسان فاقد حد نصاب لازم از آنها برای شأن اخلاقی مستقل هستند.

دیدگاه مختار در این زمینه بر ویژگی‌ای خاصی که انساندارای آن است، تأکید نمود و آن قابلیت و استعداد رشد معنوی و بالندگی معرفتی است اما این خصلت موجب آن نمی‌شود که انسان در برابر محیط زیست مسئولیت نداشته باشد؛ بلکه مطابق منابع دینی انسان در برابر محیط زیست مسئول بوده و این خود نشانه‌ای بر شأن اخلاقی غیرمستقل محیط زیست است. بنابراین شأن اخلاقی غیرمستقل برای محیط زیست ثابت است.

تا اینجا این نتیجه‌ی مشترک بین اسلام و مسیحیت بدست آمد. اما در مقام تعامل با محیط زیست، ثابت شد که نگاه اسلام، نگاهی جامع‌تر و شفاف‌تر از نگرش مسیحیت به محیط زیست است.