ورق‌ های رو سری و زیرسری

برای اینکه تیر بتواند حداکثر نیروی خمشی ای که به آن وارد می‌شود را تحمل کند و انتقال دهد، از این ورق ها با جوش مناسب به بال های بالا و پایین تیر، بهره می برند. درواقع لنگر خمشی وارده بر تیر بصورت یک کوپل نیروی کششی(شکل17) به این ورق‌های وارد می‌شود و این ورق‌های زیر سری و روسری هستند که باید با جوش مناسب این نیرو را تحمل کنند. هنگام نصب و اجرای ورق‌های زیر سری و روسری یک فاصله 1 سانتی متری تا 2 سانتی متری بین تیر و ستون (اصطلاحا به این فاصله بادخور می­گویند)  باید لحاظ شود. علت این امر راحتی در اجرای نصب تیر روی ورق زیر سری و همچنین راحتی دوران تیر در زمان تغییر شکل محل اتصال می‌باشد.

یکی از آسیب‌پذیرترین اجزای سازه‌های فولادی اتصالات تیر به ستون می باشد که خرابی آن‌ها در طول زلزله ممکن است خسارات جبران ناپذیری را به سازه تحمیل کند. به همین دلیل شناخت رفتار واقعی اتصالات به منظور استفاده در ارزیابی لرزه‌ای سازه‌ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

در اتصالات صلب جزئیات اجرایی بسیار حائز اهمیت می باشد و به وفور دیده شده که در اجرای این نوع اتصالات اصول طراحی نادیده گرفته شده و براساس تجربیات فردی عمل گردیده وخسارات جبران ناپذیری برسازه واردشده است. در این پژوهش با استفاده از نرم افزار اباکوس سه مدل ساخته شد که دارای ابعاد تیر و ستون متفاوت می‌باشند، هرکدام از این مدل‌ها شامل 9 عدد تحلیل بوده که متغیرهای آن‌ها ضخامت ورق‌های روسری و زیر سری است، پس از انجام این تحلیل‌ها نمودار های لنگر دوران هر یک از این مدل‌ها استخراج و پارامترهای سختی و لنگر نهایی آن‌ها خروجی و با هم مقایسه شدند.

ضمنا دوران چشمه اتصال نیز در این تحلیل‌ها مورد بررسی قرار گرفتند، پس از مقایسه نتایج مشاهده شد که اولا با افزایش ضخامت ورق های روسری و زیر سری شاهد افزایش سختی و مقاومت قاب خواهیم بود که تاثیر ورق روسری در این افزایش سختی و مقاومت بیشتر مشاهده شد.