در بسیاری موارد امکان بتن‌ریزی اعضای سازه‌ای در یک نوبت وجود ندارد و در اکثر موارد به خاطر محدودیتهای اجرایی بین بتن ریزی اعضای قائم و افقی فاصله زمانی رعایت می گردد. در چنین مواردی با درز ساخت مواجه هستیم و به عبارت دیگر درز ساخت، سطح بتن سخت شده است که در تماس با بتن تازه قرار می‌گیرد. این درزها نقاط ضعفی برای پایداری سازه ها می باشند.

تاکنون تأثیر مودهای مختلف شکست و تمرکز تغییر شکل ها در محل درزها و آثار جانبی آن ها در سازه ها کمتر مورد بررسی قرار گرفته اند، لذا در این تحقیق ضمن مدلسازی قاب بتنی با استفاده از نرم افزار المان محدود آباکوس، به معرفی جزء درز مورد استفاده اقدام شده و با بکارگیری آن در محل درز اجرایی قاب ها، به بررسی پاسخ سازه با لحاظ کردن مودهای شکست در محل درز پرداخته شده است.

به عنوان بار وارده، بارگذاری رفت و برگشتی به صورت نماینده ای از بار لرزه ای و ترکیب آن با بار محوری در نظر گرفته شده. بارگذاری به صورت افزاینده به سیستم وارد شده است. نتایج نشان می دهد که میزان باربری بیشینه قاب با درز اجرایی، در حالت عدم وجود بار قائم قابل توجه، با کاهشی هر چند اندک مواجه است و هنگامی که بار قائم رشد می نماید دیگر با کاهش باربری در حالتهای بادرز مواجه نیستیم.

علی رغم تفاوت ناچیز بیشینه خرابی قاب در حالت بادرز و بدون درز، توزیع خرابی در خروجی های ارائه شده حکایت از بحرانی تر بودن حالت با درز نسبت به بدون درز دارد. این خرابی ها بیشتر در محل ستون ها مشهود بوده و به ماکزیمم مقدار خود می رسند. نمودارهای رفتاری هیسترزیس نیز نشان می دهد که به لحاظ عملکردی تفاوت بین حالت های با درز و بدون درز چندان معنادار نبوده و با پذیرش محدودیت های این پژوهش نمی توان حالت با درز را غیر قابل قبول دانست.