پادگرانش

پادگرانش

پادگرانش، جاذبه منفی یا ضد جاذبه، ایدهٔ ایجاد شی یا مکانی است که در بند گرانش نباشد. این به معنی ایجاد حالت بی‌وزنی در شرایطی مانند سقوط آزاد، یا ایجاد تعادل در شرایط گرانش با استفاده از یک نیروی مخالف مانند نیروی مغناطیسی و خواص ایرودینامیک نیست، بلکه منظور خنثی‌سازی گرانش است به گونه‌ای که بر روی شی یا مکان مذکور بی‌اثر شود. در حیطه داستان‌های علمی–تخیلی و مخصوصاً در بحث نیروی محرکه فضاپیماها مفهوم ضد جاذبه یا پادگرانش یک مفهوم پر تکرار است. به عنوان مثال در کتاب نخستین انسانهای روی ماه نوشته اچ. جی. ولز از ماده‌ای به نام کیوریت نام برده شده‌است که قادر به مسدود کردن جاذبه است.

بر اساس قانون جهانی گرانش نیوتن، جاذبه یا گرانش یک نیروی خارجی بود که توسط واسطه‌ای ناشناخته منتقل می‌شد. در قرن بیستم مدل ارائه شده توسط نیوتن جای خود را به نسبیت عام انیشتین داد که در آن جاذبه دیگر یک نیرو نبود، بلکه نتیجه هندسه فضا-زمان بود. بر مبنای این تعریف جدید پادگرانش غیرممکن است مگر تحت شرایط ساختگی.

سپرهای جاذبه

در سال 1948 تاجر موفق راجر بابسون (بنیانگذار کالج بابسون) بنیاد تحقیقات جاذبه را برای مطالعه راه های کاهش اثرات گرانش تشکیل داد.[6] تلاش‌های آن‌ها در ابتدا تا حدودی «تند» بود، اما آن‌ها کنفرانس‌هایی را برگزار می‌کردند که افرادی مانند «کلارنس بردسی» با غذاهای یخ‌زده و ایگور سیکورسکی، مخترع هلیکوپتر را به خود جلب می‌کرد. با گذشت زمان، بنیاد توجه خود را از تلاش برای کنترل گرانش، صرف درک بهتر آن معطوف کرد. این بنیاد مدتی پس از مرگ بابسون در سال 1967 ناپدید شد. با این حال، به اجرای یک جایزه مقاله ادامه می دهد و جوایزی تا 5000 دلار ارائه می کند. از سال 2013، هنوز در خارج از ولزلی، ماساچوست، توسط جورج رایدوت، پسر مدیر اصلی بنیاد، اداره می شود.[7] جورج اف اسموت، اخترفیزیکدان کالیفرنیایی، که بعداً جایزه نوبل فیزیک را در سال 2006 دریافت کرد، از برندگان اخیر نام برد.

تحقیقات نسبیت عام در دهه 1950

نسبیت عام در دهه 1910 معرفی شد، اما توسعه این نظریه به دلیل فقدان ابزارهای مناسب ریاضی بسیار کند شد. اگرچه به نظر می‌رسید که ضد گرانش در نسبیت عام غیرقانونی است، اما تلاش‌هایی برای مطالعه راه‌حل‌های بالقوه‌ای انجام شد که اثرات ضد گرانشی را ممکن می‌کرد.

ادعا می شود که نیروی هوایی ایالات متحده نیز در طول دهه 1950 و 1960 تلاش مطالعاتی انجام داد.[8] سرهنگ سابق انسل تالبرت دو سری مقاله در روزنامه نوشت و مدعی شد که بیشتر شرکت های هواپیمایی بزرگ تحقیقات پیشرانه کنترل گرانش را در دهه 1950 آغاز کرده اند. با این حال، تأیید بیرونی کمی برای این داستان‌ها وجود دارد، و از آنجایی که این داستان‌ها در بحبوحه سیاست‌های انتشار مطبوعاتی اتفاق می‌افتند، مشخص نیست که چقدر باید به این داستان‌ها اهمیت داد.